45
Mefedron to niezwykle popularny stymulant i euforyk z grupy beta-ketonów, znany przez niemal każdego kto miał jakąkolwiek styczność z substancjami psychoaktywnymi. Mefedron jest silnym stymulantem oraz euforykiem, odpowiadającym za wyrzut dopaminy (DAT), serotoniny (SERT) oraz noradrenaliny (NET) i zawdzięcza swoją popularność swoim krótko trwającym oraz intensywnym efektom. Mefedron, choć zsyntezowany po raz pierwszy pod koniec lat 20. XX wieku, był substancją zapomnianą, a jego psychoaktywne właściwości zostały odkryte dopiero na początku lat 2000., niemalże 80 lat później. Mefedron może wywoływać pobudzenie, euforię, dysinhibicję, zwiększyć empatię oraz popęd seksualny. Ponadto może odpowiadać za szereg efektów ubocznych, takich jak niepokój, problemy z oddawaniem moczu czy odwodnienie.
Zolpidem, znany pod nazwami handlowymi takimi jak Stilnox, Ambien czy Belbien. Powszechnie stosowany w medycynie, Zolpidem znalazł zastosowanie jako lek nasenny. Zolpidem należy do grupy tzw. „Z-drugs” – grupy leków niebędących benzodiazepinami, choć wywołujących efekty (przynajmniej w pewnej mierze) podobne do tych, za które odpowiedzialne są benzodiazepiny. Inne „Z-drugs” obejmują m.in. zaleplon (Sonata) i zopiklon (Imovane). Początkowo sądzono, że leki te powodują znacznie mniejszą możliwość uzależnienia się od nich, niż benzodiazepiny. Jednakże ocena ta uległa zmianie w ciągu ostatnich kilku lat wraz ze wzrostem liczby przypadków przyzwyczajeń i uzależnień. Zolpidem, podobnie jak benzodiazepiny, w wysokich dawkach może powodować utratę pamięci (amnezję), problemy z koordynacją ruchową oraz reakcje paradoksalne, takie jak pobudzenie, halucynacje czy euforia.
Zolpidem brany może być pod koniec doświadczena z mefedronem, tak aby spłycić efekty mefedronu, co ma ułatwić zaśnięcie oraz złagodzić zjazd, choć bywały tez przypadki bezpośredniego mieszania tych substancji. Najczęstszymi skutkami połączenia zolpidemu z mefedronem są:
– silna dysinhibicja: dysinhibicja to bycie nakierowanym na natychmiastową gratyfikację, co prowadzi do impulsywnych zachowań napędzanych przez bieżące myśli, uczucia i bodźce zewnętrzne, bez względu na wcześniejsze doświadczenia lub zastanowienie się nad konsekwencjami. Mniej intensywna, dysinhibicja może pozwolić na przezwyciężenie lęku. Może to często okazać się przydatne dla osób cierpiących na fobię społeczną lub ogólny brak pewności siebie. Jednak na wyższych poziomach intensywności, osoba pozbawiona zahamowań może być całkowicie niezdolna do zachowania jakichkolwiek pozorów samokontroli. Zarówno mefedron, jak i Zolpidem wywołują ten efekt w umiarkowanym stopniu. Połączenie obu tych substancji, bezpośrednio jedna z drugą wysoce go spotęguje.
– delirium: Zolpidem jest substancją potrafiącą wywoływać delirium, urojenia oraz fałszywe przekonania w średnich oraz wysokich dawkach. Przy większych dawkach efekt ten może być porównywalny nawet z tradycyjnymi deliriantami. Często towarzyszą mu zewnętrzne halucynacje, które mają tendencję do wzmacniania wiary w urojenia. Mefedron w wysokich dawkach, szczególnie przyjmowany przez długi czas może nasilić lęki, niepokoje oraz urojenia. Paradoksalnie więc, mimo tego iż zolpidem jest lekiem nasennym, połączenie efektów zarówno zolpidemu, jak i mefedronu w wysokich dawkach stwarza pewne ryzyko spotęgowanych efektów takich jak delirium, urojenia, psychozy czy paranoje.
– problemy ze wzrokiem: zolpidem znany jest ze swoich efektów wpływających na widzenie. W wysokich dawkach, może on powodować takie zaburzenia widzenia jak śnieg optyczny, podwójne widzenie czy niewyraźne widzenie. Mefedron w wysokich dawkach może również powodować zaburzenia wzroku, takie jak oczopląs czy niewyraźne widzenie. Łączenie obu tych substancji, szczególnie w wysokich dawkach stwarza ryzyko wystąpienia takich problemów.
– zwiększona towarzyskość: mimo tego, iż zolpidem zdecydowanie tłumi lęki, zwykle objawia się to tylko przy większych dawkach i efekt ten jest znacznie słabszy, niż w przypadku benzodiazepin. Mefedron jest empatogenem, tak więc połącznie obu tych substancji może znacznie zwiększyć towarzyskość i chęć kontaktu z innymi ludźmi.
Autor tekstu: horsii
