305
Ketamina to organiczny związek chemiczny, jedna najbardziej rozpowszechnionych substancji psychoaktywnych należącej do grupy dysocjantów (obok równie popularnego podtlenku azotu).
Charakterystyczny mechanizm działania ketaminy spowodowany jest jej antagonistycznym działaniem na receptor NMDA. Związek ten został stworzony w 1963 roku przez Parke-Davis Laboratories, a jego medycznym przeznaczeniem miało być zastąpienie fencyklidyny(PCP) jako anestetyka, ze względu na słabe działanie miorelaksacyjne i dużą ilość efektów ubocznych produkowanych przez ten związek. Enancjomer ketaminy o konfiguraji S(esketamina) jest sukcesywnie używany do leczenia depresji lekoodpornej oraz uzależnień od innych substancji psychoaktywnych.
Popularność jako narkotyk imprezowy zaczeła uzyskiwać w latach dziewięćdziesiątych, jest też utożsamiana z underground’owymi imprezami klubowymi oraz kulturą rave, gdzie chętnie zażywana jest wraz z innymi narkotykami oraz alkoholem. Warto zapoznać się z informacjami, efektami, oraz oddziaływaniem na siebie ketaminy oraz alkoholu, aby zminimalizować ryzyko poważnych efektów ubocznych.
Efekty spożycia ketaminy to między innymi:
– sedacja
– uczucie oddzielenia od ciała/uczucie lekkości ciała
– utrata zdolności motorycznych
– wzrost ciśnienia tętniczego
– znieczulenie
– zawroty głowy
– zaburzenia widzenia
– euforia
– uczucia dysocjacji/depersonalizacji
– halucynacje przy zamkniętych oczach (CEV – closed eye visuals)
– inne efekty charakterystyczne dla środków z grupy dysocjantów
Łatwo zauważyć więc, że część efektów alkoholu pokrywa się z działaniem ketaminy, a niskie jej dawki wywołują efekty opisywane przez zażywających jako subiektywnie porównywalne. Pomimo faktu, że związki te są zupełnie odmienne i należą do innych grup substancji, jednym podobieństwem jest wspólne oddziaływanie tych substancji na receptory NMDA (choć alkohol robi to nieporównywalnie słabiej – w jego przypadku dominuje działanie na receptor GABA-A).
Należy jednak pamiętać, że w przypadku połączenia ketaminy i alkoholu działanie jest bardzo nieprzewidywalne, narasta również ilość efektów ubocznych. Cechą charakterystyczną dla antagonistów receptora NMDA jest zmniejszanie tolerancji na pozostałe środki psychoaktywne. Trzeba mieć więc na uwadze, że w przypadku zażycia ketaminy ta sama dawka alkoholu zadziała mocniej, niż w przypadku samego picia – łatwo doprowadzić więc do przedawkowania. Efekty przedawkowania kombinacji ketaminy i alkoholu to: utrata pamięci, spowolniony oddech, utrata świadomości, wymioty. Ryzyko hospitalizacji jest zdecydowanie wyższe, niż w przypadku pojedyńczego zażywania substancji, zaleca się więc ostrożność przy ich dawkowaniu.
Połączenie tych dwóch substancji nasila wspólne efekty ketaminy i alkoholu tj. Sedacja, euforia, znieczulenie, zawroty głowy, zaburzenia motoryczne i wzroku. Ketamina i alkohol działają więc synergicznie na siebie, niemniej jednak jest to połączenie nieprzywidywalne. Odpowiednia dawka alkoholu powoduje, że trip jest bardziej „płytki”, większe powodują chaotyczny stan – utrata pamięci może narosnąć do poziomu amnezji, Nasilony jest też zaburzony chód, w związku z czym łatwiej o wypadek oraz zignorowanie jego następstw przez analgezję. Obydwa związku działają również depresyjnie na OUN, przez co ryzyko wystąpienia depresji oddechowej jest też wyższe (efekt ten tyczy się nie tylko połączenia z alkoholem, ale też innymi depresantami – GHB, opioidami, benzodiazepinami).
Spożycie tych substancji wywołać może mdłości i wymioty – jest to szczególnie niebezpieczne, bo w przypadku utraty świadomości/zaśnięcia może dość do zakrztuszenia. Ze względu na wywołaną przez ketaminę i alkohol intoksykcję użytkownik może nie być świadomy tych efektów. Długofalowym skutkiem zażywania ketaminy są problemy z drogami moczowymi. Połączenie z alkoholu zwiększa prawdopodobieństwo wystąpienia zapalenia pęcherza moczowego, co objawia się niemożnością trzymania moczu, zmniejszeniem objętości pęcherza, bólem przy oddawaniu moczu, hematurią (obecność krwii w moczu).
