3-fluoro-PCP (3F-PCP, F-PCP, fluoro-PCP) to syntetyczny dysocjant należący do rodziny arylcykloheksyloamin, potocznie zwanych arylkami. 3-fluoro-PCP jest jedną z wielu pochodnych PCP (fencyklidyny) które pojawiły się na rynku w przeciągu ostatnich lat jako legalne substancje psychoaktywne. Inne, warte wspomnienia pochodne które są dość podobne do 3-fluoro-PCP to 3-chloro-PCP (3Cl-PCP) 3-Metylo-PCP (3-Me-PCP) czy 3-etoksy-PCP (3-EtO-PCP).
Substancja ta w przeciwieństwie do oryginalnej fencyklidyny opracowanej w latach 60. w laboratoriach koncernu Parke-Davis, nie była nigdy opisana w żadnej publikacji naukowej, a także nie był wykorzystywany w medycynie. Jest niemalże pewnym, iz substancja ta została opracowana i stworzona w całości po to aby trafić na szary rynek jako rekreacyjna substanja psychoaktywna. Związek ten został zidentyfikowany na rynku research chemicals w późnym roku 2020. W następnych latach dostępność tej substancji na rynku.
Pomimo iż do tej pory brakuje formalnych badań na ten temat, przypuszcza się że podobnie jak inne pochodne PCP, omawiania substancja działa jako antagonista receptora NMDA. Specyficzny podtyp receptora glutaminianu, NMDA (N-metylo-D-asparaginian), moduluje transmisję sygnałów elektrycznych między neuronami w mózgu i rdzeniu kręgowym. Aby sygnały mogły przejść, receptor musi być otwarty. Środki dysocjacyjne takie jak ketamina, MXE czy właśnie 3-fluoro-PCP hamują normalne funkcjonowanie receptorów NMDA, wiążąc się z nimi i blokując je. To zakłócenie aktywności sieci neuronowej prowadzi do utraty normalnego przetwarzania poznawczego i afektywnego, funkcjonowania psychomotorycznego, znieczulenia, co skutkuje uczuciem oderwania od rzeczywistości, śnienia, euforią, splątaniem i dezorientacją, k-hole.
Substancja może być przyjmowana doustnie, donosowo, może być także palone (waporyzowane). Prawdopodobnie da się je również wstrzykiwać choć brakuje doniesień na temat tej drogi podania. 3F-PCP opisywane jest jako umiarkowanie euforyczny dysocjant, wg. wagi będący słabszym od substancji takich jak 3-HO-PCP czy 3-MeO-PCP. Dawki 3-fluoro-PCP mieszczą się w przedziale 25 – 100 miligramów. 3-fluoro-PCP opisywane jest jako umiarkowanie stymulujący dysocjant, mniej energiczny od 3-MeO-PCP czy O-PCE, ale bardziej pobudzający niż 3-HO-PCP czy deschloroketamina (DCK). 3-fluoro-PCP zdaje się wywoływać mniej dezorientacji i splątania, szczególnie na wejściu, w porównaniu do środków takich jak ketamina, a jego działanie jest bardziej klarowne. 3-fluoro-PCP zachowuje również większą przejrzystość mentalną niż pozostałe pochodne PCP. Czas działania tej substancji przy podaniu oralnym wynosi od 3 do 5 godzin, w przypadku podania donosowego jest on trochę krótszy.
Toksyczność, szkodliwość i długoterminowe skutki zdrowotne rekreacyjnego stosowania substancji nie zostały zbadane w żadnym kontekście naukowym, a dokładna dawka toksyczna nie jest znana. Wynika to z faktu, że 3-fluoro-PCP, będąc w sprzedaży zaledwie od kilku lat, ma ekstremalnie krótką historię stosowania u ludzi.
Efekty, które może wywoływać, to:
– dysocjacja
– uśmierzenie bólu
– pobudzenie, na przemian z uspokojeniem
– euforia psychiczna
– euforia fizyczna
– nudności
– k-hole (absolutny brak reakcji na bodźce, całkowite odcięcie od rzeczywistości)
– dezorientacja przestrzenna
– utrata kontroli nad ciałem
– depersonalizacja
– wzrost ciśnienia tętniczego
– derealizacja
– introspekcja
– amnezja, problemy z pamięcią krótkotrwałą
– mdłości
– śmierć ego
– spowolnienie myśli
– natłok myśli
– paranoje, lęki (z reguły przy bardzo dużych dawkach lub w trakcie ciągów)
Autor tekstu: horsii
