67
Pregabalina jest bardzo popularnym lekiem, powszechnie przepisywanym przez m.in. psychiatrów na całym świecie. Jednak jak z każdym lekiem, z zażywaniem pregabaliny może wiązać się ryzyko wystąpienia różnych niepożądanych efektów, jedne z nich mogą być mniej, a inne już o wiele bardziej poważne. W tym artykule przedstawimy główne zagrożenia które mogą płynąć z zażywania leku, jakim jest pregabalina.
Najpierw jednak, krótki wstęp. Czym jest pregabalina? Pregabalina jest depresantem z grupy gabapentynoidów, stosowanym w leczeniu takich zaburzeń jak bóle neuropatyczne, bóle fantomowe, zespół niespokojnych nóg (RLS – restless leg syndrome), drgawki i padaczka, a także fobia społeczna czy lęki uogólnione. Pregabalina może być także wykorzystywana w leczeniu depresji jako lek pomocniczy. Inna nazwa dla pregabaliny to 3-izobutyl-GABA. Pregabalina Została wynaleziona przez chemika Richarda Bruce’a Silvermana na Northwestern University w Evanston w stanie Illinois, USA w roku 1990, a jej początkowym zastosowaniem miało być wykorzystanie jej jako lek przeciwdrgawkowy.
Pregabalina na rynku dostępna jest w formie wielu preparatów, lecz najbardziej rozpoznawalną jest Lyrica – preparat ten był pierwszym, który zawierał pregabalinę i trafił na rynek, w Unii Europejskiej w roku 2004, a w Stanach Zjednoczonych w roku 2005. Za wprowadzenie pregabaliny na rynek jako Lyrica odpowiada firma Pfizer – ta sama, która opracowała podobnie działającą gabapentynę.
Działanie pregabaliny, mimo że jest ona analogiem kwasu GABA (kwasu gamma-aminomasłowego), ważnego neuroprzekaźnika naturalnie występującego w organiźmie człowieka, i posiada „gaba” w nazwie, nie odbywa się za pośrednictwem oddziaływania na receptory ani GABA-A, ani GABA-B. Zamiast tego, działanie farmakologiczne pregabaliny opiera się na oddziaływaniu na kanały wapniowe α2δ-1 (alfa-2-delta-1). Miejsce to jest również określane jako „receptor gabapentynowy”, ponieważ jest celem pokrewnej substancji – wcześniej wspomnianej już gabapentyny.
Zażywanie pregabaliny może wiązać się z wieloma efektami niepożądanymi. Najważniejsze z nich, to:
– nadmierna stymulacja – chociaż pregabalina stymuluje dość słabo, i w zupełnie inny sposób niż klasyczne stymulanty takie jak amfetamina, a-PVP czy metylofenidat, niektórzy użytkownicy opisują tę stymulację jako uciążliwą, nieprzyjemną i przesadną. Można spotkać się z opiniami twierdzącymi, iż „usiedzenie w miejscu jest niemożliwe” oraz odczuwaniem wymuszonej wręcz potrzeby aktywności fizycznej.
– derealizacja, dysocjacja – w większych dawkach, pregabalina potrafi wywoływać stany lekkiego oderwania od rzeczywistści, nieco podobny do dysocjantów takich jak ketamina czy PCP ale znacznie słabszy. Często razem z tym efektem występują delikane halucynacje i zwidy.
– halucynacje – w bardzo wysokich dawkach, pregabalina potrafi wywołać delikatne halucynacje, objawiające się najczęscoiej pod postacią wyostrzenia kolorów lub rozmycia.
– mania – nawet, jeśli pregabalina jest stosowana terapeutycznie, może powodować manię. Efekt ten wynika niemalże w całości ze stymulacji, jaką powoduje pregabalina. Uważa się także, że w pewnym stopniu za manię może odpowiadać dysinhibicja.
– amnezja – w porównaniu z do benzodiazepin, pregabalina ma jedynie łagodne działanie amnezyjne, jeśli nie jest połączona z innymi depresantami, takimi jak alkohol, choć zdarzają się wyjątki. Przy przewlekłym stosowaniu lub wysokich dawkach należy spodziewać się większej liczby przypadków, w których nie możemy sobie przypomnieć czegoś co miało miejsce przed chwilą, i zaburzeń pamięci krótkotrwałej (np. wchodzenie do pokoju i zapominanie, co miało się tam zrobić). Całkowite utraty przytomności nie wydają się występować, chyba że w połączeniu z innymi substancjami.
– drgania mięśni – pregabalina, szczególnie u osób bez tolerancji i zażywana w wysokich dawkach ma tendencję do powodowania drgawek, drgań mięśni a w skrajnych przypadkach nawet ataków padaczki, mimo tego iż jest związkiem działającym także przeciwdrgawkowo, w sposób podobny do GHB czy GBL.
Autor tekstu: horsii
