4-metoksy-fencyklidyna (4-MeO-PCP; 4-methoxy-PCP) to syntetyczny dysocjant z rodziny arylcykloheksyloamin. 4-MeO-PCP było pierwszym związkiem z tej rodziny, które był sprzedawany za pośrednictwem internetowycj sklepów wysyłkowych. Substancja ta z początku była sprzedawana przez firmę C-BAY, po raz pierwszy w późnym roku 2008. Szybko przyczyniło się to do popularyzacji tej grupy związków jako legalnych substancji psychoaktywnych. W następstwie, na rynku wkrótce pojawiło się dużo pokrewnych syntetycznych dysocjantów, takich jak 3-MeO-PCP – lepiej znany i o wiele mocniejszy izomer pozycjonalny 4-MeO-PCP – a także metoksetamina (MXE) czy 3-HO-PCP (3-hydroksy-PCP).
Najwcześniejsza synteza 4-MeO-PCP miała jednak miejsce dużo wcześniej niż w 2008. Po raz pierwszy substancja ta została opisana już w 1965 roku, czego dokonał chemik Victor Maddox, pracujący wówczas dla firmy Parke-Davis która opracowała m.in. PCP i ketaminę. Jednak na lata zapomniano o tym związku. Następnie, w 1999 roku, anonimowy chemik posługujący się pseudonimem John Q. Beagle opublikował pracę w której sugerował, że siła działania tego związku u człowieka jest zmniejszona w stosunku do PCP. Dwa lata później Beagle opublikował szczegółowy opis syntezy i efektów wywoływanych przez 4-MeO-PCP, który według niego posiadał 70% mocy działania PCP. Kilka lat później 4-MeO-PCP znalazło się na rynku research chemicals.
Mechanizm działania tej substancji to antagonizm receptorów NMDA. Receptory NMDA umożliwiają przekazywanie sygnałów elektrycznych między neuronami w mózgu i kręgosłupie; aby sygnały mogły przejść, receptor musi być otwarty. Środki dysocjacyjne zamykają receptory NMDA, blokując je. To odłączenie neuronów prowadzi do utraty czucia, dysocjacji, uczucia oderwania od rzeczywistości, dezorientacji, trudności w poruszaniu się i ostatecznie odpowiednika k-hole. 4-MeO-PCP ma niższe powinowactwo do receptora NMDA niż PCP, ale wyższe powinowactwo niż ketamina. Jest aktywne doustnie w zakresie dawek podobnym do ketaminy, przy czym niektórzy użytkownicy wymagają dawek przekraczających 100 mg w celu uzyskania pożądanych efektów. Użytkownicy opisują znaczne różnice w aktywnej dawce, choć rozbieżności te można częściowo wyjaśnić obecnością nieprzereagowanego PCC i innych zanieczyszczeń w próbkach sprzedawanych w internecie. Chociaż sugerowano, że 4-MeO-PCP ma aktywność dopaminergiczną, jest stosunkowo selektywnym ligandem dla receptora NMDA bez znaczącego powinowactwa do transportera dopaminy.
Związek opisywany jest jako dużo słabszy odpowiednik 3-MeO-PCP, wywołujący mniejszą stymulację. Dawki 4-MeO-PCP mieszcżą się w przedziale 50 – 300 miligramów, gdzie ok. 50 mg jest dawką progową, 150 mg jest dawką umiarkowaną (średnią), a 300 mg to dawka wysoka. Czas działania 4-MeO-PCP jest dość długi, potrafiący nie raz przekroczyć 8 – 10 godzin. Działanie tej substancji zaczyna się w przeciągu 30 – 90 minut od zażycia.
Toksyczność i długoterminowe skutki zdrowotne stosowania substancji nie zostały zbadane w żadnym kontekście naukowym, a dokładna dawka toksyczna nie jest znana. Wynika to z faktu, że związek ten ma bardzo niewielką historię stosowania przez ludzi. Wpisy z forów interentowych sugerują, że nie ma żadnych poważnych skutków ubocznych wynikających z rozsądnego spróbowania tego środka w umiarkowanych dawkach, lecz nic nie może być gwarantowane – zawsze należy stosować praktyki harm reduction oraz dowiedzieć się na temat substancji jak najwięcej przed jej zażyciem.
Efekty, które może wywoływać, to:
– dysocjacja
– uśmierzenie bólu
– pobudzenie, na przemian z uspokojeniem
– euforia psychiczna
– euforia fizyczna
– nudności
– k-hole (absolutny brak reakcji na bodźce, całkowite odcięcie od rzeczywistości)
– dezorientacja przestrzenna
– utrata kontroli nad ciałem
– depersonalizacja
– wzrost ciśnienia tętniczego
– derealizacja
– introspekcja
– amnezja, problemy z pamięcią krótkotrwałą
– mdłości
– śmierć ego
– spowolnienie myśli
– natłok myśli
– paranoje, lęki (z reguły przy bardzo dużych dawkach lub w trakcie ciągów)
Autor tekstu: horsii
