3-HO-PCP to syntetyczna substancja psychoaktywna, dysocjant nalezący do rodziny arylcykloheksyloamin. Spokrewnione z PCP czy 3-MeO-PCP, 3-HO-PCP jest jednym z najsilniejszych dysocjantów na rynku. 3-HO-PCP zostało po raz pierwszy zsyntetyzowany w 1978 roku w celu zbadania zależności między strukturą a aktywnością pochodnych fencyklidyny (PCP). W latach 80. XX wieku przeprowadzono dalsze badania nad tą oraz wieloma innymi pochodnymi PCP, w wyniku których odkryto, że wykazuje ona aktywność nie tylko jako dysocjant, ale także jako agonista receptorów opioidowych μ w modelach zwierzęcych. Potencjał 3-HO-PCP jako rekreacyjnej substancji psychoaktywnej został zasugerowany dopiero w 1999 roku, kiedy chemik posługujący się pseudonimem „John Q. Beagle” poinformował o tym, ze moc omawianej substancji znacznie przerasta PCP, a także o jego „znacznie zwiększonym powinowactwie do receptora opioidowego”.
Substancja ta może występować pod wieloma nazwami. Niektóre z nich, to:
– 3-hydroxy-phencyclidyne
– 3-hydroxy-PCP
– meta-hydroxyphencyclidyne
3-HO-PCP jest antagonistą receptora NMDA. Pomimo iż do tej pory brakuje formalnych badań na ten temat, przypuszcza się że podobnie jak inne pochodne PCP, omawiania substancja jest antagonistą właśnie tego receptora. Moduluje on transmisję sygnałów elektrycznych między neuronami w mózgu i rdzeniu kręgowym. Aby sygnały mogły przejść, receptor musi być otwarty. Środki dysocjacyjne takie jak ketamina, MXE czy właśnie 3-HO-PCP hamują normalne funkcjonowanie receptorów NMDA, wiążąc się z nimi i blokując je. To zakłócenie aktywności sieci neuronowej prowadzi do utraty normalnego przetwarzania poznawczego i afektywnego, funkcjonowania psychomotorycznego, znieczulenia, co skutkuje uczuciem oderwania od rzeczywistości, śnienia, euforią, splątaniem i dezorientacją, k-hole.
W przeciwieństwie do niemalże wszytkich innych dysocjantów tej klasy, stwierdzono również, że 3-HO-PCP wykazuje znaczne powinowactwo jako agonista receptora opioidowego μ w modelach zwierzęcych. Jednak stopień, w jakim ma to zastosowanie do ludzi, pozostaje formalnie niezbadanym. Opisy efektów tej substancji pochodzące od jej użytkowników wspominają o odczuwalnym działaniu opioidowym, lecz jest mu dość daleko do typowych doznań jakich mozna spodziewać się po klasycznych opioidach typu morfina czy fentanyl, i efekty te są raczej drugoplanowe, podczas gdy na pierwszym planie jest dysocjacja. Moze być zażywane doustnie, donosowo, może być takze palone. Dawkowanie jest bardzo niskie, i dla użytkowników bez tolerancji przy podaniu doustnym, dawki mieszczą się w zakresie od 1 do 8 mg. Działanie rozpoczyna się w przeciągu 60 – 90 minut i trwa od 4 do 6 godzin.
Efekty, które może wywoływać, to:
– dysocjacja
– uśmierzenie bólu
– pobudzenie, na przemian z uspokojeniem
– euforia psychiczna
– euforia fizyczna
– nudności
– k-hole (absolutny brak reakcji na bodźce, całkowite odcięcie od rzeczywistości)
– dezorientacja przestrzenna
– utrata kontroli nad ciałem
– depersonalizacja
– wzrost ciśnienia tętniczego
– derealizacja
– introspekcja
– amnezja, problemy z pamięcią krótkotrwałą
– mdłości
– śmierć ego
– natłok myśli
Autor tekstu: horsii
