bk-2C-B znana również jako βk-2C-B, to syntetyczna substancja psychoaktywna, należąca do rodziny fenetyloamin. Jest to beta (β) ketonowy analog strukturalny 2C-B, o wiele lepiej znanego psychodeliku z rodziny 2C-x.
Inne nazwy, pod jakimi występuje, to:
– βeta-keto-4-bromo-2,5-dimetoksyfenyloamina
– bk-2C-B
– βk-2C-B
– beta-keto-2C-B
Oryginalna data syntezy tej substancji oraz publikacja z nią związana nie jest dostępna publicznie. Jednak na podstawie informacji zebranych z forów internetowych i badań naukowych można przypuszczać, że związek ten nie został on pierwotnie zsyntetyzowany w latach 70. przez Alexandra Shulgina, jak wiele innych związków z rodziny 2C-x. Pierwsza wiarygodna wzmianka o βk-2C-B pojawia się dopiero w 2004 roku, odgrywając jedynie niewielką rolę w badaniu naukowym jako prekursor agonistów receptora serotoninowego 5-HT2A. Kolejną potwierdzoną wzmiankę o substancji można datować na grudzień 2007 roku. Wówczas użytkownik „King Kong” z forum bluelight.org otworzył wątek dyskusyjny poświęcony bk-2C-B. Odbyła się krótka dyskusja na temat możliwej niestabilności cząsteczki, ale temat ten pozostał względnie zapomniany, i w ciągu następnych 6 lat napisano tam nie więcej niż 20 postów.
bk-2C-B stało się popularne po 2013 roku, kiedy to pierwsze trip raporty opisujące doświadczenia z tym zwiążkiem pojawiły się w internecie – miało to miejsce niedługo po tym jak substancja ta pojawiła się w sklepach internetowych oferujących research chemicals. Ogólnie rzecz biorąc, bk-2C-B jest substancją mało popularną nawet w kręgach psychonautów. Jednym z powodów niskiej popularności tej substancji może być powszechne przekonanie, iż bk-2C-B jest 10 razy słabsze niż 2C-B, ponieważ wymaga wyższych dawek dla tego samego postrzeganego efektu. Często jako dawkę progową podaje się okolice 50 miligramów. Z reguły użytkownicy tej substancji przestrzegają dawkowania między 60 a 150 miligramów. Niemniej jednak, istnieje wiele wpisów donoszących, że wyraźny efekt osiąga się przy dawce 100 miligramów.
Według informacji pochodzących z forów internetowych, działanie tej substancji rozpoczyna się w przeciągu od 20 do 60 minut, a całe doświadczenie charakteryzuje się czasem działania od 8 do 12 godzin. Pomimo tego, że βk-2C-B jest postrzegany jako stosunkowo bezpieczny związek w wyżej wymienionym zakresie dawek, warto wspomnieć że w literaturze medycznej odnotowano przypadek zdrowego 25-letniego mężczyzny, u którego doszło do zatrzymania akcji serca po przyjęciu dawki 140 mg. Biorąc pod uwagę to i inne doświadczenia, zaleca się aby nie przyjmować dawki powyżej 100-120 mg. Powyżej tej dawki efekty nie stają się intensywniejsze, wzrasta natomiast ryzyko wystąpienia wielu efektów ubocznych czy zwiększonej toksyczności.
Często głównymi opisywanymi efektami są wizualizacje z otwartymi (OEV) i zamkniętymi oczami (CEV), zniekształcenia czasu, euforia fizyczna oraz psychiczna. Efekty te są wspólne dla większości psychodelików z klasy podstawionych fenyloetyloamin. Istnieje silne podobieństwo między subiektywnymi efektami wywoływanymi przez bk-2C-B i 2C-B. Jednak substancja ta jest często opisywana jako bardziej stymulujące i mniej psychodeliczne w porównaniu do 2C-B. To, w połączeniu z długim czasem działania, może zwiększyć postrzeganą dotkliwość efektów. Również stres fizjologiczny może być powodowany przez bk-2C-B. Dzieje się tak, ponieważ podobnie jak w przypadku 2C-B, często obserwowanymi efektami ubocznymi jest podwyższone tętno i ciśnienie krwi. Może to dodatkowo wzmocnić postrzegane poczucie euforii, zintensyfikowaną percepcję czy intensywność kolorów. Podobnie jak inne psychodeliki, substancja ta jest uważany za środek nie wywołujący uzależnienia, a kolejne odstępy między dawkami generalnie zwiększają tolerancję na bk-2C-B i inne substancje psychodeliczne. Ta forma tolerancji krzyżowej jest niezwykle powszechna i dobrze opisana dla związków o podobnych mechanizmach działania jak psychodeliczne pochodne fenetyloaminy.
Autor tekstu: horsii
