Tiletamina to syntetyczny związek chemiczny, będący dysocjantem należącym do klasy substancji zwanej arylcykloheksylaminami (arylcykloalkiloaminami). Tiletamina jest jedną z kilku pochodnych arylcykloheksylaminy która jest stosowana w szeroko pojętej medycynie poza ketaminą. W weterynarii, tiletamina spotykana jest tylko i wyłącznie jako część preparatów Telazol oraz Zoletil, zawierających w przybliżeniu 50% tiletaminy, i w 50% zolazepau (flupirazapon) – środka będącego analogiem pirazolobenzodiazepinonu, który ma działanie podobne do klasycznych benzodiazepin. Środek ten nie występuje „solo” jak to ma miejsce w przypadku ketaminy.
Tiletamina występuje pod kilkoma nazwami:
– thiophenyl-PCE
– TCE
– 2’Oxo-TCE
– 2-etyloaminy-2-(2-tienylo)cykloheksanon
Poza weterynarią, w ostatnich latach tiletamina pojawiła się jako „samodzielny” produkt bez dodatku zolazepamu na rynku research chemicals, gdzie oferowana jest przez różne internetowe sklepy wysyłkowe. Tiletamina będąca w postaci czystego proszku czy kryształków, nie pochodząca ze źródeł farmaceutycznych pojawiła się jako szarostrefowa, niekontrolowana rekreacyjna substancja psychoaktywna na przełome 2022 oraz 2023 roku. Istneją nieliczne przypadki stosowana w medycynie tiletaminy u ludzi. Jeśli tiletamina jest stosowana jako jedyny środek anestetyczny, u wrażliwych osób może ona powodować drgawki i rozsądne byłoby unikanie tego środka u pacjentów z padaczką lub poddawanych mielografii.
Pod względem budowy, tiletamina różni się od ketaminy tylko dwoma rzeczami – po pierwsze, benzen został zastąpiony pierścieniem tiofenowym, a grupa metylowa na azocie została wydłużona do grupy etylowej. Dzięki zmianie grupy N-metylowej na N-etylową, zaobserwować można znaczny wzrost mocy środka. Jest to zależność taka sama jak w przypadku zmiany grupy n-metylowej w DCK (Deschloroketamina; O-PCM; 2′-Oxo-PCM) na grupę N-etylową: efektem takiej zmiany jest O-PCE (2′-Oxo-PCE) będące wyraźnie mocniejszym analogiem. Obecnie, tiletamina jest jedyną arylcykloheksylaminą z rodziny research chemicals, w przypadku której zastosowano zamianę benzenu na tiofen. Innym, póki co hipotetycznym związkiem który może wykorzystać taki manewr i mieć szansę się pojawić na rynku w najbliższych latach jest TCP – PCP z pierścieniem tiofenowym zamiast benzenu.
Zyskawszy w ostatnich latach na popularności, tiletamina zdaje się być solidnym odpowiednikiem dla ludzi szukających zarówno ciekawej alternatywy dla ketaminy, jak i dla bardziej wymagających badaczy szeroko pojętych dysocjantów. Profil działania tiletaminy można opisać jako skłaniający się w kierunku O-PCM/O-PCE. Jest to substancja działająca conajmniej dwa razy-trzy mocniej od ketaminy i co za tym idzie mająca mniej-więcej połowę dawkowania ketaminy. Czas działania i profil farmakologiczny trochę różni się od tego jaki można zaobserwować u zwierząt, które są głównym „odbiorcą” dawek tego leku ze względu na różnice metaboliczne między gatunkami
Ogólne efekty, które może wywołać Tiletamina to euforia, dysocjacja, derealizacja, uczucie pływania, paradoksalnie sedacja oraz stymulacja, halucynacje zarówno przy otwartych jak i zamkniętych oczach. Delikatne pobudzenie, zwiększenie kreatywności, myślenie przestrzenne, efekt antydepresyjny utrzymujący się na długo po doświadczeniu czy nawet uśmierzenie bólu występują z reguły w mniejszych i umiarkowanych dawkach. Przy zażywaniu większych dawek, w grę wchodzi utrata kontroli nad ciałem (siła efektu zależna od wziętej dawki), halucynacje i zniekształcenia w wizji, uczucie pływania czy latania. W skrajnie wysokich dawkach osoba doświadcza tzw. k-hole – stanu, w którego efekt dysocjacyjny oraz znieczulający jest na tyle silny, że osoba może nie reagować na bodźce.
Autor tekstu: horsii
