193
DCK to popularny syntetyczny dysocjant z rodziny arylcykloheksylamin. Jest pochodną ketaminy, która została pozbawiona atomu chloru na 2 pozycji. Pełna nazwa DCK to deschloroketamina. Występuje ona w niewielkich-średnich kryształkach, przechodząc z białych w brązowe, oraz w formie proszku, również w kolorach od białego po beżowy-brązowy. Rzadziej spotykana jest w formie tabletek i kapsułek. Spotykana pod postacią chlorowodorku. Niekiedy deschloroketamina spotykana jest pod błędną nazwą „DXE”, nazwa ta jednak nie ma nic wspólnego z MXE (metoksetaminą) – popularnym niegdyś dysocjantem oraz DXM (dekstrometorfann) – innym dysocjantem zawartym w tabletkach na kaszel.
Deschloroketamina znacznie różni się od ketaminy w efektach, które wywołuje. Poprzez usunięcie atomu chloru na drugiej pozycji, moc substancji drastycznie wzrosła. Według badań, oraz opisów doświadczeń z deschloroketaminą pochodzących z forów internetowych, deschloroketamina jest blisko 3.3 raza mocniejsza od ketaminy, a jej czas działania jest 2 razy dłuższy. Z tak zmienionymi właściwościami substancji, o wiele łatwiej jest osiągnąć tzw. „k-hole. Jest to stan intensywnej dysocjacji spowodowany przyjęciem dużej dawki – przypadkowo lub celowo. Niektórzy świadomie wprowadzają się w ten stan, podczas gdy inni osiągają go niechcący. W trakcie k-hole doświadcza się silnych zmian percepcyjnych i oderwania od rzeczywistości a także halucynacji, uczucia rozdzielenia umysłu od ciała, pływania i/lub latania oraz wielu innych.
Działanie zarówno deschloroketaminy jak i ketaminy opiera się na agoniźmie receptora NMDA. Blokowanie porów receptora NMDA jest odpowiedzialne za znieczulające, przeciwbólowe i na swój rodzaj psychodeliczne działanie ketaminy. Blokowanie receptora NMDA wywołuje efekt znieczulenia poprzez zapobieganie sensytyzacji w neuronach – w uproszczeniu, działanie ketaminy zakłóca transmisję impulsów (bólu) w rdzeniu kręgowym.
Odnotowano wiele dróg podania deschloroketaminy. Najpopularniejszymi niewątpliwie są podanie donosowe oraz podanie doustne. Mniej powszechnymi, ale wciąż spotykanymi są podanie dożylne (IV), podanie domięśniowe (IM) czy podanie doodbytnicze (PR). W przeciwieństwie do ketaminy oraz jej bliskiej pochodnej, 2-fluorodeschloroketaminy (2-FDCK), palenie/waporyzacja DCK są jak najbardziej sensowne i praktykowane. Efekty wtedy są o wiele silniejsze i odczuwalne są niemalże natychmiastowo, ale są krótsze.
Dawkowanie deschloroketaminy dla podania doustnego waha się od 10 miligramów do 40, gdzie około 15-20 miligramów to dawka średnia. Działanie rozpoczyna się w przeciągu 25-35 minut i trwa do 5-6 godzin. Dla podania donosowego dawkowanie jest trochę niższe, dawkowanie zaczyna się już od 10 miligramów, średnia dawka to 20 miligramów, a około 35 miligramów jest dawką wysoką. Działanie rozpoczyna się o wiele szybciej – już w 10 minut odczuwalne są z reguły wszystkie efekty. Podanie donosowe charakteryzuje się krótszym czasem występowania efektów, około 3 do 4 godzin. Dawkowanie w przypadku waporyzacji jest prawie identyczne jak w przypadku podania donosowego. Efekty odczuwalne są niemalże natychmiast, a całość zamyka się w około 1-1,5 godziny.
Efekty, które może wywoływać deschloroketamina, to:
– dysocjacja
– uśmierzenie bólu
– euforia
– nudności
– dezorientacja przestrzenna
– utrata kontroli nad ciałem
– depersonalizacja
– derealizacja
– introspekcja
– amnezja
– śmierć ego
– spowolnienie myśli
Deschloroketamina jest nielegalna w wielu krajach europy, m.in. w Polsce, Niemczech, Włoszech czy w Wielkiej Brytanii. Pozostaje jednak substancją legalną w Holandii.
Jeśli interesuje cię deschloroketamina, koniecznie odwiedź sklepy takie jak designer-chems.com, oraz odwiedź forum dopal.org aby przeczytać opinie na temat tego odczynnika oraz wielu innych.
