5-metoksy-N,N-dimetyltryptamina (znana również jako 5-MeO-DMT) jest naturalnie występującą substancją psychodeliczną z klasy tryptamin. Jest strukturalnie spokrewniona z DMT i 5-HO-DMT (bufoteniną) i uważa się, że wywołuje najsilniejsze i najbardziej intensywne stany psychodeliczne spośród tej grupy substancji. 5-MeO-DMT wywiera swoje działanie poprzez wiązanie się z receptorami serotoniny w mózgu, chociaż dokładny mechanizm tego działania nie jest znany.
Substancja występuje w wielu różnych gatunkach roślin, a także w jadzie jednego gatunku ropuchy (Incilius alvarius). Chociaż niewiele wiadomo o historii tego związku, uważa się, że była ona używana w praktykach szamańskich w Ameryce Południowej od wieków. W dzisiejszych czasach stosuje się zarówno ekstrakty z jadu ropuchy, jak i syntetyczną formę proszku, głównie poprzez waporyzację. Synteza i działanie psychoaktywne zostały udokumentowane przez Alexandra Shulgina w jego książce z 1997 roku TiHKAL („Tryptamines I Have Known and Loved”). W ostatnich latach, znacznie wzrosło zainteresowanie badaniem jego potencjalnych właściwości terapeutycznych.
Przypuszcza się, ze psychodeliczne działanie wynika przede wszystkim z bycia częściowym agonistą receptorów serotoninowych. W szczególności cząsteczka ta wykazuje wysokie powinowactwo wiązania do podtypu 5-HT1A i stosunkowo niskie powinowactwo wiązania do podtypu 5-HT2a. Poniewaz popularne substancje psychodeliczne wywołują swoje działanie głównie poprzez aktywność receptora 5-HT2a, przypuszcza się, ze mechanizm działania 5-MeO-DMT jest podobny, choć substancja ta nie jest tak dobrze zbadana jak np. LSD i temat ten wymaga przeprowadzenia większej ilości badań i doświadczeń.
Uważa się, że w pewnym stopniu zaangażowane są również dodatkowe mechanizmy działania, takie jak hamowanie wychwytu zwrotnego neuroprzekaźników, takich jak serotonina, noradrenalina i dopamina. Może to powodować, że 5-MeO-DMT moze stać się niebezpiecznie toksyczne w połączeniu z inhibitorami MAO, RIMA, SSRI, stymulantami lub jakąkolwiek substancją, która działa jako środek uwalniający lub inhibitor wychwytu zwrotnego neuroprzekaźników monoaminowych. W porównaniu z często stosunkowo łagodnymi efektami poznawczymi i wizualnymi, 5-MeO-DMT wydaje się wywoływać zdecydowanie najintensywniejsze i najbardziej przytłaczające doznania fizyczne spośród znanych doświadczeń psychodelicznych. Poszczególne elementy tych doznań są złożone, przytłaczające i mogą być interpretowane zarówno jako niezwykle przyjemne i euforyczne, jak i niekomfortowe i dysforyczne.
Najpopularniejsze metody przyjmowania 5-MeO-DMT to podanie doustne, donosowe oraz waporyzacja. W postaci syntetycznie pozyskanego proszku, związek ten jest często waporyzowany, ale można tę substancję również wciągać. W tym przypadku, 5-MeO-DMT działa już w dawce wynoszącej około 2 mg. Sugeruje się, że ma on około 4-5 razy większą moc niż DMT. Podobnie jak w przypadku DMT, wykazano, że 5-MeO-DMT jest aktywny doustnie, gdy jest przyjmowany wraz z inhibitorami MAO, ale według licznych doniesień połączenie to jest zazwyczaj bardzo nieprzyjemne, powodując silne obciążenie organizmu, a także ryzyko wystąpienia objawów nadciśnienia i zespołu serotoninowego, dlatego zdecydowanie odradza się jego stosowanie. Zarówno pod względem fizycznym, jak i psychicznym uważa się go za związek znacznie mniej bezpieczny niż DMT. Z tego powodu, mimo podobieństwa nazw, 5-MeO-DMT nie powinno być brane jako zamiennik DMT. Substancje te mimo pokrewieństwa znacznie się od siebie róznią i posiadają zupełnie inne profile bezpieczeństwa. Dawkowanie w przypadku waporyzacji wynosi 1-20mg, a w przypadku wciągania 1-30mg. Czas działania w przypadku palenia jest bardzo krótki i wynosi 20-60 minut, a w przypadku wciągania, około 2-3 godzin.
Autor tekstu: horsii
